Erabaki-hartzeen periferian kokatutako ikuspuntu batean kokatuta, hierarkizatutako edozein lobbyren eraginik gabe, dantzaren onestasunera hurreratzen gara, konbentziturik kultura berez eta bera bakarrik –edo heziketaren bitartez– inguratzen gaitunetik zerbait eraldatzeko gauza dela, pentsamendu-esparruak eta jarrera kritikoa geureganatzeko, sistema dagoeneko fosilizatuetatik aparte. Bestelako kontakizunak eskatzen dituzten paradigmak, berritutako hizkuntzen eta fikzioen arlo bat zabaltzen dutenak. Garrantzia daukana ez da datorrenaren definizioa, baizik eta bilakabide agorrezin baten ikusmena eskaintzen duten aukera berri ezezagunetara zabaltzea.